สังคม ภูมิพันธ์ุ ดร.จิ๊กโก๋

สังคม ภูมิพันธ์_ดร.โก๋

รู้สึกอาลัยเพื่อน จิ๊กโก๋ ที่เราเรียกติดปากสมัยเรียน ป.กศ.ที่วิทยาลัยครูมหาสารคามเมื่อครั้ง พ.ศ.๒๕๐๙ ชื่อเล่นจากร้อยเอ็ดว่า นาย ชื่อจริง สังคม ภูมิพันธุ์ เล่นดนตรีเครื่องแซกโซโฟน เตเนอร์ ของวงวิรุณคอมโบ้ จนจบชั้น ปก.ศสูง วิชาเอกภาษาอังกฤษ ตลอดเวลา ๔ ปีเขาเป็นที่รักของเพื่อนด้วยความสามารถด้านโสตทัศนวัสดุ ดนตรี และมีอัธยาศัยไมตรีที่เพื่อนรัก จบชั้นนี้เราก็แยกหายจากกันที่แยกไปก่อนสองปีเป็นรุ่น ปก.ศ ต้น รุ่น ๑๒ 
ผมไปทำงานที่ไม่เคยเรียนมาก่อน คือ วิชาช่างซ่อมครื่องบิน ได้รับหน้าที่ช่างซ่อมเฮลิคอปเตอร์ รุ่น UH34D ของบริษัทแอร์ อเมริกา ทีฐานบินอุดรธานี เก็บประสบการณ์ชีวิตใหม่กับทีมงาน ๗ คนและสนุกตามประสาวัยซน

มาพบกันอีกทีตอน พ.ศ.๒๕๑๖ ได้เรียนต่อระดับ กศ.บ. วิทยาลัยการศึกษามหาสารคามซึ่งเปลี่ยนชื่อเป็นมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม ในปีต่อมา ก็ได้พบว่าเพื่อนของเราได้มาเป็นอาจารย์แล้ว ๒ คน คือคุณสังคม ภูมิพันธุ์ และคุณบุญถิ่น คิดไร

ชีวิตใน มศว.ก็เป็นลูกศิษย์ทั้งสองท่านนี้โดยปริยาย แต่ก็ยังผูกพันเหมือนเดิม 

คุณบุญถิ่น คิดไร คนนี้เรียนวิชาเอกสังคมศึกษาด้วยกันแต่เก่งทางอีเลคทรอนิกส์ ต่อวิทยุได้เอง สร้างเครื่องส่งได้เอง ในหน้าที่บรรณรักษ์ห้องสมุดที่ผมได้ไปขอทำงานระหว่างเรียนเวลาว่างด้วยการเขียนสันปกหนังสือได้ค่าตอบแทนชั่วโมงละ ๖ บาท ช่วยลดค่าใช้จ่ายทางบ้านที่มีพ่อเป็นครูใหญ่โรงเรียนวัด

ส่วน คุณสังคม ภูมิพันธุ์ ก็ได้สำเร็จการศึกษาดุษฎีบัณฑิตแล้ว เพื่อนก็เรียก ดร.โก๋ ติดปากมา ติดหนวด ยังไม่มีเครา ภาพลักษณ์จะหนวดดำ เข้มทีเดียว รับให้เป็นนักดนตรีในวง มศว.ด้วยตำแหน่งกีตาร์ ดร.โก๋ ก็เล่นแซกโซโฟน เตเนอร์เหมือนเดิม มีคุณบุญคุ้ม เพิ่มสินธุ์ วิชาเอกคณิตศาสตร์ รุ่น ๗ เป็นผู้แกะเพลงจากเทปและทำโน้ตดนตรีแจกทุกตำแหน่งและเล่นดนตรีแซกโซโฟน ตำแหน่งอัลโต้ ด้วย ก็เป็นประสบการณ์ตรงที่เรียนรู้ได้ดี วง มศว.ก็เป็นที่รู้จัก มีงานรื่นเริงและแสดงต่างมากขึ้น ไกลขึ้นถึงสุรินทร์ วง มศว.เหนียวแน่นกันมาก เป็นกิจกรรมที่คู่ไปกับการเียนได้ดี เพราะไม่เครียด สนุก ได้ทักษะชีวิต

จนถึงปี ๒๕๑๘ วงก็สลายตัวเมื่อมีอุบัติเหตุต้องแยกกันไปเรียนตามเครื่อข่ายของ มศว.ในตอนนั้น เช่น บางแสน พระนคร ประสานมิตร เป็นช่วงที่ห่างหายกันอีกเป็นครั้งที่สอง เพื่อรับราชการเก็บประสบการณ์ใหม่

งานพบเพื่อนรุ่นโหล มหาสารคามเจ้าภาพ ๒๕๕๔

  พบกันอีกที่ในปี ๒๕๕๓ งานรุ่น ปก.ศ.๑๒ ที่อ่างเก็บน้ำแก่งเลิงจาน มหาสารคาม เห็นความสดใส ทุกคนก็ให้ความรักและสนิทสนมดีมาก ต่อมาได้ไปปฏิบัติหน้าที่อธิการบดี มหาวิทยาลัยนครพนมขณะที่ผมเป็นกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิอาจารย์พิเศษก็ได้พบกับอีกเป็นครั้งสุดท้ายในงานสถาปนาวิทยาลัยสงฆ์นครพนม ณ วัดธาตุพนมเมื่อ ๒ ธันวาคม ๒๕๖๑ ที่ผ่านมา ดูยังสดใสดีมาก รู้ภายหลังว่าเพื่อบ่นเรื่องสุขภาพต้องหาหมอจากทนายเอื้อ มูลสิงห์ อาจารย์พิเศษวิชากฎหมายเล่าให้ฟัง และได้ลาออกไปพักรักษาสุขภาพที่บ้านจังหวัดมหาสาคามและร้อยเอ็ด การโพสต์เฟสบุ้คที่พบก็มีแต่การโพสต์เชิงบวก ความภูมิใจ ความปิติกับครอบครัว ลูก ลูกศิษย์ดูแล้วอิ่มใจ 

งานวันสถาปนาและลงนามความร่วมมือวิทยาลัยสงฆ์นครพนม ๒ ธันวาคม ๒๕๖๑

มุฑิตาดระพรหมบัณฑิต อธิการ มจร.

               และมาได้พบไลน์จากคุณบุญถิ่นในวันที่ ๒ ธนวาคม ๒๕๖๑ ว่าอยู่ในห้อง ไอซียู เมื่ออยู่ในอยู่ในเสียมเรียบแล้ว การสื่อสารจึงอาศัยสัณญาณเน็ตจากโรงแรม จึงได้คุยกับและได้แจ้งเพื่อนรุ่น ๑๒ ได้ทราบ แต่ต้องพบว่าเพื่อน ดร.โก๋ ที่เรารักจากไปเสียแล้วยังไม่ทันที่เพื่อนจะได้เข้าเยี่ยม เร็วด่วนจนไม่คาดคิด ในวันนี่ที่ไปเที่ยวในตอนพลบค่ำที่แหลมตอนเลแซบ ก็ได้แจ้งกับเพื่อน มศ.ว มหาสารคามรุ่น ๖ ได้ทราบทุกคนบนรถ

...นายจิกโก๋ ล่วงหน้าไปก่อน ไปที่ปลายฟ้าที่คนมีชีวิตไม่เคยเห็น ที่ทุกชีวิตต้องไป แต่เพื่อนที่ยีงเดินทางอยู่ นายยังอยู่ในความทรงจำเสมอ