ตะขาบ บ้านผมเรียกว่า ขี้เข็บ
คงไม่มีใครคิดอยากจะนำมันมาเลี้ยงเป็นเพื่อนเหมือนแมงมุม แมงป่องยักษ์และแมลงที่เห็นกันอยู่ทั่วไป มันมีตัวยาวมีขาจำนวนมาก ไม่น่าจะเป็นเพื่อนและเลี้ยงให้เชื่องได้ จะพบดัวเล็กๆเพ่นพ่านในบริเวณบ้านต้นฝนเดือนมิถุนายนซึ่งไม่น่าเกลียดน่ากลัวเท่าใดนัก ช่วงปลายฝนต้นหนาวเดือนตุลาคมถึงพฤศจิกายน เป็นเวลาที่ตะขาบเจริญเต็มวัยออกมาเพ่นพ่านและกัดคนหากโชคร้ายไปเหยียบมัน พิษตะขาบให้ความเจ็บปวดเริ่มเล็กน้อยแทบจะไม่รู้สึกรำคาญ แต่เมื่อเวลาผ่านไปความเจ็บปวดจะค่อยเพิ่มมากขึ้น
ผู้เขียนเคยถูกกัดตอนหัวค่ำตอนไปตรวจเวรที่โรงเรียนศึกษาสงเคราะห์สกลนครรู้ว่ามีอะไรมากัดที่ส้นเท้าชวาใต้ตาตุ่มเล็กน้อยและได้ส่องไฟดูก็รู้ว่าเป็นตะขาบรู้สึกเจ็บแปลบนิดๆและไม่มีสัญญาณว่ามันจะร้ายแรงแต่อย่างไร ก็ปล่อยไปคิดว่าไม่นานนอนพักสักตื่นก็น่าจะหายเอง ไม่บอกให้ใครทราบ แต่เวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืนเริ่มแสดงความเจ็บมากขึ้นจนนอนไม่ได้ คิดว่าไม่นานก็คงหายเอายาหม่องมาทาคิดว่าไม่ช้าก็หาย แต่ไม่เป็นผล ทั้งคืนนอนไม่หลับเลยเจ็บปวดมากถึงกับอยากร้องให้เมื่อตอนใกล้รุ่ง ไม่คิดว่ามันจะรุนแรงอย่างนี้ รุ่งเช้าเลยต้องเล่าให้ภรรยาฟังและพ่อตาทราบก็บอกว่าใช้ยาผีบอก
เคยได้ยินเรื่องนี้จากข่าวที่พันตรีประสิทธิ์ เอื้อยฉิมพลีหรือ “ประสิทธิ์ฉิมพลี” ประกาศข่าวตอนเช้าของสถานีวิทยุ ๙๐๙ สกลนครสมัยก่อนที่เปิดฟังทุกวัน ฟังแล้วไม่สนใจที่จะจดจำเท่าใดเลยลืมที่จะนำมาใช้ พอมาใช้จริงแล้วมันไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่เราทรมานมาทั้งคืนมันจะหายไปอย่างไม่น่าเชื่อในเวลาไม่นาน
ตำรายาผีบอกดังกล่าวมีว่า “ให้เอาข้าวเหนียวเคี้ยวให้ละเอียดแล้วบีบเอาน้ำมะนาวใส่คลุกให้เข้ากันแล้วมาปิดแผลที่ตะขาบถูกกัด”
ผู้เขียนก็ไม่ทำตามตำราบอก เพียงเอามะนาวมาฝานแล้วเอาข้าวเหนียวมาบี้(ไม่เคี้ยวด้วยปาก)ให้เข้ากันใส่พร้อมเปลือกแล้วเอาไปปิดแผลที่ถูกกัด แล้วใส่ถุงเท้าและรองเท้าไปทำงานปกติ ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากนั้นประมาณ ๓๐ นาทีมีความรู้สึกร้อนที่บริเวณแผลและในเวลา ๑ ชั่วโมงหลังจากนั้นมีอาการคันแทนความเจ็บปวดซึ่งนั่นแสดงอาการที่ดีขึ้น และไม่นานก็หายไปจริง ๆ
ตำรายาแก้พิษ แพทย์รู้ก็คงอายที่จะบอกแต่ผีบอก
โบราณท่านว่า “ของกินบ่กินมันเน่า ของเก่าบ่เล่ามันลืม” ขอให้เล่าต่อกันไปของโบราณที่ดีๆจะยังคงอยู่กับสังคมไทยสืบไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น