“โก๋” เรียกคำเต็มว่า จิ๊กโก๋ ที่ติดปากสมัยห้าสิบปีก่อน หมายถึงผู้ที่ทำบุคลิกตนเองให้ยียวนกวนสาว เลียนแบบดารา ที่โด่งดังมากก็เห็นเป็นเอลวิส เพรสลี่ย์ ต้นตำรับเพลงร็อคแอนด์โรล(โยกและคลึง)และดาราหนังที่คนคลั่งไคล้มาก มีสไตล์การแต่งกายด้วยกางเกงคับติ้ว แต่ใส่เสื้อหลวมตัวใหญ่แล้วคาดเข็มขัดเส้นใหญ่ประดับด้วยหมุดเรียงเม็ดให้โดดเด่น ล้อกันแบบตลกว่า “ใส่เสื้อพ่อ กางเกงน้อง” ส่วนทรงผมมักยีให้ฟูเป็นก้อนด้านหน้ามันเท่ห์มาก จะพบว่าวัยรุ่นมีการเลียนแบบมาสักสิบปี และที่เข้ามาคู่กันคือการใช้กางเกงบลูยีนส์เสื้อลายสก็อตตามแบบดาราหนังคาวบอยที่นิยมมาก มีนักพากย์นันทวัน และโกญจนาท ด้วยแล้วมักมีคนเข้าชมเต็มทุกรอบ ดูสนุกสนานทีเดียว กางเกงยีนส์จึงเริ่มนิยมคู่กันมา แต่แบบกางเกงโก๋เริ่มเปลี่ยนเป็นแบบกางเกงคับเป้าขาบานและใส่เสือรัดรูปตามแบบของเดอะบีทเทิลส์(สี่เต่าทอง)แล้วพัฒนามาเป็นกางเกงเป้าสั้น(มาก) ปกติกางเกงและเสื้อจะนิยมตัดแบบวัดตัวที่ร้าน ไม่นิยมกางเกงสำเร็จรูปนอกจากยีนส์ และทรงผมมาเป็นผมยาวปะบ่าเหมือนหญิงมักถูกเรียกว่าฮิปปี้ตามแนวฮาร์ดร็อค ในตอนนั้นเห็นเฉพาะชาย แต่ปัจจุบันจะเห็นเป็นหญิงที่แถมสะดือมาด้วย
“รุ่นโหล” หมายถึงนักเรียนครูที่จบหลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นต้น (ป.กศ.ต้น) ในปี ๒๕๑๒ ของวิทยาลัยครูมหาสารคาม รุ่นนี้มีนักเรียนจาก ๓ จังหวัดมาเรียนร่วมกัน คือ จังหวัดร้อยเอ็ด กาฬสินธุ์ และมหาสารคาม
วิทยาลัยครูมหาสารคาม ก่อนหน้านี้ชื่อโรงเรียนฝึกหัดครู ตั้งยู่ที่บ้านโนนศรีสวัสดิ์ ริมห้วยคะคางที่เหนือย้ำขึ้นไปคืออ่างเก็บน้ำแก่งเลิงจานทดน้ำไว้ หากปีใดน้ำหลากรับไม่ไหวก็จะปล่อยน้ำลงมามิให้เขื่อนพัง วิทยาลัยครูมหาสารคามที่อยู่ใต้น้ำก็จะโดนท่วมด้วย สร้างบรรยากาศทั้งเครียดและสนุกไปพร้อมๆ กัน สร้างคุณค่าให้กับชีวิตอีกแบบ
ผู้เรียนครูในวิทยาลัยครูเมื่อ ๔๐ ปีก่อนเรียกว่านักเรียนครู มี ๒ ระดับ คือ ประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นต้น (ป.กศ.ต้น) เรียน ๒ ปี รับจากผู้จบมัธยมปีที่ ๖ เดิม (เทียบชั้น ม.๔ ในระบบปัจจุบัน) ประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูง (ป.กศ.สูง) รับจากผู้จบ ป.กศ.ชั้นต้นที่มีเกรดเฉลี่ยถึงเกณฑ์ ๒.๕ ขึ้นไปเรียน ๒ ปี หากเกรดไม่ถึงและทุนจำกัดออกไปสมัครสอบเป็นครูตามอัธยาศัย แล้วสมัครสอบวิชาชุด พ.ม.เพื่อเพิ่มวิทยฐานะและเพิ่มเงินเดือนด้วย สร้างแรงจูงใจในการพัฒนาตนเองมากทีเดียว เงินเดือนเริ่มที่ ๗๕๐ บาท (ป.กศ.สูง เงินเดือน ๘๕๐ บาท) นับว่าเป็นเงินที่มาก เพราะซื้อทองได้สองบาทที่เดียว(ราคาทองบาทละ ๔๐๐ บาท) หลายคนมีอายุราชการนับได้ถึง ๔๐ ปีก็มี(นับเวลาทวีคูณด้วย) ประสบความสำเร็จได้เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนและตำแหน่งต่าง ๆ อย่างมากมายซึ่งเป็นการสะสมประสบการณ์ชีวิตราชการที่มีความเพียรพยายามมาก
ชีวิตการเรียนเป็นชีวิตสังคมชาวหอพัก วิทยาลัยครูจะมีหอพักแยกเขตเด็ดขาดหญิง ๓ แห่ง และชายอีก ๓ แห่ง เขียนป้ายขนาดใหญ่ด้วยข้อความว่า “เขตหอพักหญิง ห้ามเข้า” เว้นแต่หอพักชาย มีอาจารย์โสดควบคุมประจำหอพัก ในปีแรกผู้เขียนได้พักที่หอวิริยะ มีอาจารย์ดร.วิชัย แข่งขัน ดูแลนักเรียนทุกคนก็มีความรักเคารพต่อท่านมาก โดยหอพักจะมีสองชั้น ชั้นล่างเป็นล็อกเกอร์เก็บของส่วนตัวทุกอย่าง ห้องน้ำรวม และห้องส้วม ส่วนชั้นบนเป็นห้องอ่านหนังสือ และห้องนอน ที่ห้องนอนจะมีเตียงสองชั้น เตียงละ ๑ คน กฎระเบียบห้ามอ่านหนังสือในห้องนอน ห้ามกินอาการและทำกิจกรรมใด ๆ เพราะจะรบกวนผู้อื่น มีข้าวแดง แกงร้อน และแม่เตี้ย บริการถาดหลุมที่โรงอาหารที่ทุกคนต้องเตรียมช้อนส้อมติดตัวไปเอง การฝึกวิชาควงช้อนก็จะเกิดขึ้นระหว่างเดินทางในเวลาอาหารด้วย
วิทยาลัยมีกิจกรรมที่ฟูมฟักความเป็นครู ให้เรียนการเพาะปลูกผัก เรียนกีฬา ศิลปะดนตรี เรียกว่าครบเครื่องคนเป็นครู มีผู้อำนวยการคือนายวิศาล ศิวารัตน์ ตามด้วย ดร.อรุณ ปรีดีดิลก และ ดร.สายหยุดจำปาทอง ตามลำดับ คณาจารย์ที่สำคัญได้แก่ อาจารย์บัณฑิต วงษ์แก้ว อาจารย์สุขสันต์ สุขสมบูรณ์ อาจารย์เสนาะ ทั่วทิพย์ อาจารย์สมหมาย ฮามคำไพ อาจารย์นิคม มัจจุปะ อาจารย์สมสมัย แข่งขัน (ประเสริฐสม) อาจารย์ชื่น โคตรุฉิน เป็นต้น
อาจารย์สมหมาย ฮามคำไพ ให้เกียรติร่วมงานด้วยความผูกพันระหว่างอาจารย์และนักเรียนจึงเหนียวแน่นมาก โดยเฉพาะรุ่นโหล แม้เวลาผ่านไปถึง ๔๐ ปีกว่า ก็ยังมีการจัดให้มีการพบกันต่อเนือง โดยผลัดกันเป็นเจ้าภาพระหว่าง ๓ จังหวัด สมาชิกมีจำนวนมากและเหนียวแน่นดีมาก เพราะมีแกนนำสำคัญอย่าง ดร.สังคม ภูมิพันธ์ (มมส.) คุณไมตรี ศรีษะภูมิ คุณมานิจ จันโทริ คุณสุริยา มาตะวงษ์ คุณจำนง อาศิรวัจน์ (ผอ.สก.สค.มค.และอดีต ผอ.สพท.กส.เขต.๑) คุณบุญชัย บุ่งนาแซง(นายกเทศบาลตำบลห้วยผึ้ง) คุณจงจินต์ ชำนาญหมอ(เพิ่มสินธุ์) คุณอรุณรัตน์ เดไปวา(ต่างสมบัติ) คุณคมสัน ฆารพันธ์ คุณบุญถม ธารเลิศ คุณสถิตย์ ยุรชัย (รอง ผอ.สพท.กส.เขต.๓) คุณประดิษฐ์ นาถเหนือ (รอง ผอ.สพป.มค.เขต.๓) คุณวรวิทย์ ปักกาโล (ผอ.ร.ร.จำปาศรี)
คำว่า “โก๋ลืมแก่” เป็นอาการแสดงความดีใจที่ได้พบกัน แม้จะมีพิธีกรดำเนินรายการแต่ไม่ค่อยจะมีใครตั้งใจฟังสักเท่าใด อาหารก็จะเหลือเต็มโต๊ะก็ไม่มีใครอยากจะกินสักเท่าใด ในเวลาที่มีจำกัดประมาณ ๓ ชั่วโมง จึงเน้นการสนทนาเก็บเกี่ยวความหลังมาอวดกันอย่างสนุกสนานเหมือนตอนเป็นนักเรียนครู น่าสังเกตคือการแต่งกาย ที่แสดงความเป็นโก๋รุ่นเก่ากลายพันธุ์ ของแต่ละคน จึงเรียกว่า “โก๋ลืมแก่”
คุณณรงค์ บุญเหลี่ยม ว่างงาน ผอ.โรงเรียน ก็ผันตัวเองเป็นนักปั่น แต่งชุ่ดเก่งมาร่วมงาน
อาลัย ว.ค.ม
ชมวิดีโอ ได้ที่
http://www.youtube.com/watch?v=c_-e_BTj4hI อาลัย ว.ค.ม
(บทเพลงแห่งความทรงจำ)
เขียวแดงของเราวิไล จำร้างไกลแสนเศร้า
ประทับใจของเรา ฝากเงาไว้ในสายตา
รุ่มจามจุรี เขียวแดง ศรีสง่า
ห้วยคะคางล้ำค่า ไหลรินหลั่งมา ใฝ่หาอาลัย
จากไปใจคะนึง ว.ค.ม เป็นสรวงแห่งดวงฤทัย
พระคุณพระพิรุณยิ่งใหญ่ แม้นอยู่หนใด
เลือดเขียวแดงอำไพอยู่ในหัวใจจนตาย
เรารักกัน...เราชอบกัน
จากไปหัวใจสัมพันธ์คร่ำครวญถึงกันชาว ว.ค.ม.
ว.ค.ม. .... ว.ค.ม.
ถิ่นเราเคยชอบพอเราจะไม่ขอลืมเลือน
ลาแล้วเพื่อน...ลาแล้วเพื่อน
จากลาวิญญายังเตือน ไม่ขอลืมเลือนชาว ว.ค.ม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น